Muzeum Narodowe w Lublinie

Stanisław Kalinowski – absolwent prawa Uniwersytetu Lwowskiego, przed I wojną sędzia sądów okręgowych we Lwowie, Buczaczu i Stanisławowie, a od 1915 r. sędzia Królewsko-Polskiego Sądu Okręgowego w Lublinie. Prezes Komisji Szacunkowej wyceniającej straty wojenne, od 1921 r. adwokat, wielokrotnie wybierany do władz Naczelnej Rady Adwokackiej i Lubelskiej Izby Adwokackiej; wieloletni prezes tej ostatniej (1938–1948). Społecznik, współtwórca życia kulturalnego Lublina. Pełnił funkcję prezesa Instytutu Lubelskiego, w którego skład wchodziły: Towarzystwo „Muzeum Lubelskie”, Towarzystwo „Biblioteka im. H. Łopacińskiego” i Lubelskie Towarzystwo Nauk. Społecznie zajmował się opieką prawną tych instytucji.

Więzień-zakładnik na Zamku Lubelskim (1939–1940). Jako dziekan Tajnej Rady Adwokackiej zorganizował pomoc finansową dla rodzin adwokatów uwięzionych i pomordowanych przez Niemców. Uratował przed okupantem kolekcję złotych monet, najcenniejszy skarb Muzeum Lubelskiego; był bezpośrednio odpowiedzialny za ukrycie „Bitwy pod Grunwaldem” J. Matejki. Po II wojnie kierował pracami przy odbudowie katedry lubelskiej. Angażował się w pomoc potrzebującym, oficjalnie (PCK, RGO, CKOS, PKOS, Caritas) i prywatnie. W PRL pozbawiony praw obywatelskich i prawa do wykonywania zawodu, zwolniony z Rady Adwokackiej, wyrzucany z mieszkania i pozbawiony prawa do mieszkania w Lublinie.