Muzeum Narodowe w Lublinie

Tereny Lubelszczyzny od około 1100 lat p.n.e. do około 400 lat p.n.e. zajmowała kultura łużycka. Mimo, iż tak jak w latach wcześniejszych, podstawowymi surowcami do wyrobu narzędzi i ozdób były kamień, kość i drewno, to wytwory brązowe stawały się coraz częstsze a kunszt ich wykonania coraz większy.
W 1952 roku, mieszkaniec wsi Wakijów znalazł na pobliskiej łące, na głębokości około 1 metra ozdoby brązowe. Miejsce odnalezienia zabytków znajdowało się w starym zakolu rzeki Huczwy. Przy przedmiotach, wg relacji odkrywcy znajdowały się także kości ludzkie. W trakcie wizji lokalnej przeprowadzonej przez prof. K. Jażdżewskiego odkryto dodatkowo tylko jedną kość palca ręki.

Odnaleziony zespół ozdób brązowych składa się z naszyjnika wykonanego z czworograniastego pręta skręconego dookoła swej osi, którego oba końce zostały spłaszczone, dwuczęściowej ozdoby złożonej z ażurowej fibuli i z ażurowej trójkątnej zawieszki z jednym zachowanym wisiorkiem, oraz spiralnej taśmy, która w chwili wydobycia była nawinięta na drewniany pręt. Przedmioty te zostały wykonane metodą odlewania i kucia.

Ślady reperacji odkryte na trójkątnej zawieszce oraz silne wytarcia wszystkich ozdób świadczą o ich długotrwałym użytkowaniu.
Analogie do odkrytych przedmiotów, pozwalają określić ich chronologię na wczesną epokę żelaza, okres halsztacki (600-500 lat p.n.e.).
Najprawdopodobniej wydobyte przez znalazcę ozdoby, 2500 lat wcześniej należały do kobiety, która utonęła w bagnie.

Podstawowe wymiary ozdób:
dłuższa oś naszyjnika – 175 mm
szerokość tarczki – 90 mm
wysokość zawieszki – 140 mm
długość spirali – 185 mm