Muzeum Narodowe w Lublinie

W 1930 r. wraz z rodzicami i młodszym bratem z Lublina przeprowadziła się do Warszawy. Zamieszkali na Żoliborzu, z którym artystka związana była do końca życia. Uczęszczała do Liceum Chemicznego, a jednocześnie, od 1939 roku, do prywatnej Szkoły Malarstwa i Rysunku Blanki Mercère, uczennicy Olgi Boznańskiej. Lekcje rysunku prowadził tam rzeźbiarz Ryszard Moszkowski, o którym Zbrożyna powie później: „[…] z perspektywy lat widzę, że kontakt z nim okazał się niezwykle ważny i tkwi we mnie do dziś”. Pod jego okiem stawiała pierwsze kroki. To dzięki Moszkowskiemu dowiedziała się o istnieniu takich artystów, jak: Aristide Maillol, Charles Despiau, Alberto Giacometti. „Zaczytywaliśmy się w świeżo przetłumaczonych, najnowszych francuskich książkach o sztuce współczesnej”. Drugą postacią ważną dla Zbrożyny – rzeźbiarki – był Alfons Karny, od którego, jak artystka wspomina, dostała w 1941 roku pierwszy kawałek miękkiej plastycznej gliny. W 1945 roku rozpoczęła studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie (do roku 1947) w pracowni Xawerego Dunikowskiego, a kontynuowała je w akademii warszawskiej (w latach 1947-1952) u profesora Franciszka Strynkiewicza (praca dyplomowa – popiersie Władysława Broniewskiego). W latach 1951-1954 artystka zatrudniona była w Konserwacji Architektury Monumentalnej, następnie w Przedsiębiorstwie Konserwacji Zabytków przy rekonstrukcji zabytkowych rzeźb. Związana była z Grupą 55 i galerią Krzywe Koło. Pierwsze wystawy grupy były organizowane w pracowni artystki na warszawskim Żoliborzu (ostatnia odbyła się w kwietniu 1956 roku).

Barbara Zbrożyna, zdjęcie rep. z: A.M. Leśniewska, Barbara Zbrożyna. Rzeźba, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko, Orońsko 2006

W roku 1959 objęła kierownictwo działu plastycznego dwutygodnika „Współczesność”. W 1960 roku została kierownikiem graficznym pisma „Ekran”. Od lat 50. prowadziła aktywną działalność dydaktyczną. W roku 1955, a następnie w latach 1959-1960, została zaproszona przez Antoniego Kenara do prowadzenia zajęć z rzeźby w Liceum Sztuk Plastycznych w Zakopanem. W latach 1961-1963 miała zajęcia z rzeźby w Ogólnopolskiej Szkole Sztuk Pięknych w Łazienkach Królewskich w Warszawie, jednocześnie pracowała jako pedagog w Państwowym Liceum Sztuk Plastycznych w Nowym Wiśniczu. Współpracowała z Centralnym Ośrodkiem Pedagogicznym Szkolnictwa Artystycznego w Warszawie. Ukończyła kurs dla pedagogów w Sévres (1963/1964).  Prowadziła terapię zajęciową w szpitalu psychiatrycznym w Warszawie oraz zajęcia dla dzieci ociemniałych. Pod koniec życia zabiegała o utworzenie w swojej pracowni miejsca pracy twórczej dla osób niepełnosprawnych i upośledzonych umysłowo. Barbarze Brożynie bliskie były problemy społeczne i polityczne. Podpisała się pod przygotowanym w styczniu 1976 roku  „Memoriałem 59”, a także pod apelem do narodów świata będącym reakcją na masakrę na Placu Tiananmen w Pekinie w 1989 roku. Była członkiem ZPAP-u, w którym  pełniła  różne funkcje, od sekretarza Sekcji Rzeźby Zarządu Głównego (lata 60.), przez wiceprzewodniczącą Sekcji Rzeźby Okręgu Warszawskiego ZPAP (1970-1973), do Prezesa Okręgu Warszawskiego (od 1983 roku).

Wybrana bibliografia:

1. Barbara Zbrożyna. Rzeźba, malarstwo, rysunek, ZPAP, CBWA Zachęta, Warszawa 1973.
2. W. Skrodzki, Barbara Zbrożyna rozmawia z redakcją, „Projekt”, nr 4, 1979 r.
3. A Szubert-Olszewska, Przedstawiamy laureatów Nagrody im. Bł. Brata Alberta. Osobny świat Barbary Zbrożyny, „Za i Przeciw”, nr 8, 22.02.1987 r.
4. Barbara Zbrożyna. Rzeźba, rysunek. Wystawa retrospektywna prac z lat 1953-1995, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu, 10 marca – 23 kwietnia 1995. Regionalny Ośrodek Kultury i Sztuki w Suwałkach, Galeria Chłodna 20, 17 listopada 1995 – 15 stycznia 1996.
5. A. M. Leśniewska, Barbara Zbrożyna. Rzeźba, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko, Orońsko 2006